De eerste week

De eerste week is inmiddels voorbij. De eerste twee dagen waren voor mij heel erg wennen. Het is een ´echt´ derde wereld land. Er is een totaal anderen cultuur en de manier van leven hier is niet te vergelijke met die van thuis. De eerste week was puur ter introductie en dat is iets wat je ook echt nodig heb in een land als deze. Rajesh en zijn familie zijn een geweldig opvang punt, ze behandelen je echt als een van hun eigen kinderen, we eten samen, kletsen samen en als je een verhaal kwijt moet staan ze zeker weten open om te luisteren. Ook de kinderen met name de kleine jongen is gek op de vrijwilligers. Hij noemt mij ´didi´ ik weet niet of ik het goed spel, maar het betekend in ieder geval zus. In de introductie week hebben we 4 keer een Nepalese taal ´cursus´ gehad, met hierin de basis dingen zoals bijvoorbeeld je voorstellen, het aanhouden van een taxi, gedag zeggen en de onderdelen van het menselijk lichaam, wat in mijn geval erg handig is. ´Mero naam Maya ho´, ´Mijn naam is Maya.´ ´Taxi, Dhapasi height, kati rupiyaa ho?´, ´Hoeveel is een Taxi naar Dhapasi heigt?´. Aahka is ogen, Mukha is mond, Pet is buik, Mutu is hart. Ook gaf Rajesh ons les over de religie en cultuur hier in Nepal, wat zeer interessant was en Rajesh is ook een erg goede verteller.
We zijn ook een aantal keer op pad gegaan, zo hebben we een rondje door de buurt gelopen om deze te leren kennen, zijn we naar verschillende tempels geweest en ik heb mijn eigen Nepalese jurk laten maken. Dit wordt helemaal op maat gedaan!
Op donderdag gingen we naar het oudste gedeelte van Kathmandu, hier is het een en al ravage en zijn de mensen nog steeds hard bezig om alles op te ruimen. Ook hebben we een stukje door Kamhel gelopen, dit is het toeristische gedeelte van Kathmandu met veel leuke winkeltjes en ook westerse en Chinese restaurantjes. Op vrijdag zijn we opstap geweest naar een buitenwijkje van Kathmandu, hier waren veel boerderij en was ontzettend veel te zien van de aardbeving. Vanuit daar beklommen we een berg van waar we onwijs mooi uitzicht hadden over Kathmandu. (Aangezien ik al mijn foto´s met de camera heb gemaakt en geen stick mee heb om deze op de computer te zetten, zal ik deze eind van de middag aanschaffen en dan de foto´s uploaden op mijn blog.)

Er is overal nog veel te zien van de ravage als gevolg van de aardbeving, maar wat mij opviel is dat de locals hun leven goed oppakken, kinderen spelen en iedereen is vrolijk, aardig en super gastvrij. Ook leek het net of de mensen aan mij konden zien dat ik kwam om te helpen alle kinderen zeiden verlegen gedag en een aantal keer kwam het voor dat een local mij aanraakte en dan een schietgebedje naar ´boven´ deed en riep: ´God bless you´.

Ook is het verkeer in Nepal totaal anders dan in Nederland. Zo zijn er geen stoplichten en iedereen rijd waar hij wil. Als je wil oversteken geef je gewoon een stop teken en ga je dwars door het drukke verkeer heen, dit was erg wennen maar gaat me steeds beter af. In het begin heb ik een paar keer gedacht dat ik zou verongelukken bij het nemen van de bus, maar ook dit begint langzamerhand te wennen. Er zijn een soort ongeschreven regels dat je alleen maar let op wat er voor je gebeurd, en door middel van hard te toeteren laat je de persoon voor je weten dat je er van achter aan komt.
Ook rijden er busjes rond die je van de ene naar de andere plek brengen, maar van tijden hebben deze niet gehoord. Hier passen ongeveer 13 tot 14 mensen in maar er worden er rustig 20 ingepropt, je zit dan ook letterlijk op en door elkaar.

Wat ik voor mij ook anders is als thuis is dat er weinig tot geen vlees wordt gegeten. Thuis ben ik gewend om een lekker stuk vlees te eten, eigenlijk dagelijks, hier is het heel speciaal als je vlees krijgt. Ook eten ze geen koe, deze zijn heilig. Je ziet ook gewoon koeien in de stad lopen alsof het honden zijn!!

Van thuis heb ik wat kleine speelgoedjes mee genomen, kleine trucks, kralen, bellenblaas, glow in the dark stickers en ballonnen. De kinderen van hier weten niet wat ze zien en vinden dit geweldig en weten niet wat ze zien. Ook de zoon van Rajesh heb ik een truck gegeven, hij loopt hier nog steeds elke dag meer rond en roept steeds: ´Didi, didi, look look!!´ en dan komt hij met zijn truck aangerend die hij dan vol met aarde heeft gestopt.
Koe heilig

Morgen ga ik beginnen aan mijn eerste project. Ik ga samen met Rajesh en een medisch hulp team naar het plaatsje Dukuchhap. Hier zullen wij zwangeren vrouwen en pasgeborenen met hun moeder ondersteunen. We hebben kleding gekocht voor moeder en kind, lakens en rompers, nutrison, local spullen zoals een bepaald soort bloem en fried rice waarmee ze speciale soepen/pappen maken voor de moeder en hun baby en muggen netten, in dat gebied zitten namelijk zeer veel muggen. Ik heb aan dit project 300,- gedoneerd hiermee voorzie ik zo´n 10 baby´s plus hun moeder van een totaal ´overlevingspakket´.

Ik heb ontzettend veel respect voor hoe de locals hun leven hebben opgepakt en door langzaam aan weer doorgaan met de normale manier van leven. Nepal, ik ben er net een week, maar je heb mijn hart gestolen!