Zaterdag 6 juni 2015 was het dan zo ver, mijn eerste project in Nepal. Voor dit project zijn we afgereisd naar Dukuchap, een klein boerendorpje midden in het berggebied van Nepal. Het was een lange reis van zo´n twee uur over wegen door de bergen die je niet eens we op gens mag noemen volgens de Nederlandse begrippen. We kwamen aan in een dorpje dat bestond uit huizen die gebouwd waren langs een bergweggetje, althans.. wat daar nog van over was. Dit was tot nu toe het meest schokkende wat ik heb gezien. Zo zal ik straks een foto toevoegen van een jongentje van een jaar over twee die speelt op de plaats wateerst zijn huis was..

Aan het begin van het dorp was een soort loods waarin wij als team onze opslag van alle ingezamelde spullen konden opbergen en uit eindelijk konden doneren aan de kraamvrouwen en zwangeren. Het team bestond uit 7 Nepalese artsen zo´n vier ´opzetters´ van het project en ik. Ook waren er nog een paar aanhangsels bij. Denk aan kinderen van..
De opzetters hielden eerst een introductie over wat precies de bedoeling was en zouden daarna alles geoordend uit de auto´s halen waarmee we waren gekomen. Wij als medisch team zouden beginnen met de medische check. Ik heb samen met één van de artsen de vitale functies gechecked zoals bijv. de bloeddruk waarna ze door een arts zouden worden ontvangen die verder lichamelijk onderzoek van zowel moeder als baby zouden doen. Als dit afwijkend was of iemand ziek was hadden we ook medicijnen mee zoals bijvoorbeeld antibiotica. Wat voor mij onverwachts was, was dat de artsen waarmee ik samenwerkte zeer kundig overkwamen en precies wisten waar ze het over hadden, dit is iets wat ik eerlijk gezegd niet had verwacht in een land als deze. Van te voren werd mij namelijk gezegd dat ik als verpleegkundige in Nederland gelijk zou zijn aan een arts in Nepal. Dit is dus niet waar. Veel vrouwen hadden een wat lage bloeddruk, wat hoogstwaarschijnlijk komt door dat deze vrouwen niet genoeg drinkwater hebben.

Toen de medische check er op zat werden alle vrouwen bij een geroepen, hier kregen ze allemaal een pakket wat bestond uit o.a.: voedsel waarmee ze hier in Nepal baby voeding maken, eiwitrijken voeding voor de moeders, kleding voor moeder en kind, een muggen net voor de baby en een laken voor s´nachts. (in tegenstelling tot Kathmandu zelf, is het in de bergen zeer koud s´nachts.) Wat heel mooi om te zien was, was dat alle moeders en aantstaande moeders dol blij waren met hun pakket, ze zijn dankbaar voor ieder beetje dat ze krijgen. Na de aardbeving is namelijk alles wat ze uberhaut nog hadden ook verwoest. (zie foto´s).

In Nederland heb ik een aantal kleine speelgoedjes gekocht voor de kinderen in dorpen als deze. Speelgoed als bijvoorbeeld ballonnen en bellenblaas. Door de moeders heen liepen ook een aantal kinderen rond van zo´n 3 t/m 8 jaar. Na toestemming gevraagd te hebben aan mijn projectleider heb ik mijn rugtas erbij gepakt en ben ik op de kindjes afgestapt. Deze waren in eerste instantie zeer verlegen, maar toen ik het speelgoed te voorschijn haalde en samen met de kindjes ging spelen door ze voor te doen wat bellenblaas was, en ze daarna een voor een zelf te laten blazen, was deze verlegenheid al snel weg. Er ging een wereld open voor deze kinderen, ze waren dol enthousiast, alsof ze de lotterij hadden gewonnen! zo´n ontzettend mooi gezicht en zo´n ontezettend goed gevoel dat je met zo iets kleins zoveel blijheid kan losmaken. Het leek wel of ze even vergeten waren dat ze eigenlijk in een ware nachtmerrie leefde. Omdat ik niet had verwacht dat zulk speelgoed zo speciaal zou zijn voor kinderen in deze omgeving had ik niet heel veel mee genomen, het was dus ook zo op. Gelukkig heb ik een aantal ontzettend lieve donateurs met een goed hart, die er voor zorgen dat ik vanmiddag nóg meer speelgoed kan kopen voor de kinderen en deze mee kan nemen naar mijn project in de anderen bergdorpen.

Wat ik geleerd heb op deze dag, is dat wij als Nederlanders, ontzettend dankbaar moeten zijn voor het leven dat wij kunnen leiden en de mogelijkheden die er voor ons zijn. Mensen in landen als deze, die leven in deze omstandigheden zijn blij met de kleinste dingen en tonen hun dankbaarheid dan ook graag.