we zitten alweer op de helft

Week twee is voorbij, ik zat alweer op de helft. Wat gaat de tijd toch snel.
Ook deze week weer veel gezien en veel gedaan. Om te beginnen heb ik dankzij een ontzettend gulle doneer voor 50,- aan speelgoed gekocht voor de kinderen in de bergdorpen. Ik heb bellenblaas, speelgoed autotjes, balonnen en balletjesgekocht. Dit zal ik mee nemen naar mijn tweede grote project waar ik straks meer over zal vertellen.

Deze week heb ik 3 dagen mee gelopen met het rode kruis, al hun ´grote´projecten waren ook al klaar dus het waren hier wat kleinere projectjes, maar ook ontzettend leuk. Zo heb ik de eerste dag een health check gedaan op een kleine ´coverment´school, wat een ontzettend schattige kindertjes! Ook kwamen er zo´n 15 van de locale bevolking die de dagen daarvoor nog geen tijd hadden gehad om te komen naar de health post. Dit project duurde namelijk 3 dagen en dit was de laatste dag. Ook zijn we die dag naar een nog kleiner dorpje geweest om rijst te doneren aan famlies die alles, dus ook hun eten kwijt zijn geraakt.
Op de tweede en derde dag zijn we naar kampen waar mensen nu wonen die hun huis zijn kwijt geraakt, in en rondom Bakthapur een grote stad, om daar voorlichting te geven over hygiène. We gaven voorlichting over de simpelste dingen zoals het wassen van je handen en toiletgang, maar wat mij opviel was dat de mensen daar dol enthousiast waren en het super interressant vonden om deze voorlichting te krijgen.

Donderdag en Vrijdag heb ik geholpen in een heel klein ziekenhuis in Kathmandu, het Stupa Hospital. Ik heb echt mijn ogen uitgekeken, wat een ontzettend groot verschil met Nederland. Het eerste wat ik dacht was als je nog geen infectie had, krijg je deze wel van de behandeling!! De meest opvallen dingen was dat als je medicijnen of bloed nodig had, je deze eerste zelf moest kopen, en het dan pas toegediend kon krijgen, dit geld ook voor verband materiaal en de materialen zoals naalden en spuiten om medicijnen op te lossen!! Ook wordt de naald die gebruikt wordt bij het oplossen van bepaalde medicatie en de spuit herbruikt! Wel per patiènt en per medicijn, maar in Nederland is dit niet toegestaan een naald is voor eenmalig gebruik! Ook worden hier geen handschoenen gedragen bij het oplossen van medicijnen en wordt dit gewoon aan bed gedaan, in Nederland is er een hele richtlijn betreft de hygiene rondom het klaar maken van medicijnen en wordt dit in een speciale ruimte gedaan! Ik heb gevraagd waarom dit was en uitgelegd dat dit bij ons heel anders ging, ze waren heel open en eerlijk en zeiden dat dit puur te maken had met economische problemen. (Even voor de duidelijkheid, het gaat hier om een ziekenhuis van de overheid, er zijn ook grotere ziekenhuizen en westerse ziekenhuis die ik gezien heb waar de hygiene wel is zoals deze hoort.) vanuit mijn werk in Nederland in het Flevoziekenhuis in Almere heb ik twee grote tassen vol met verband materialen en dergelijke gekregen. Deze ga ik maandag doneren aan dit ziekenhuis.

Aankomend weekend zal ik ook nog werken in dit zelfde ziekenhuis en ga ik de verpleegkunde studenten daar een reanimatie cursus geven en een kleine klinische les over hoe ze de hygiene ondanks de economische crisis iets kunnen verbeteren. Dit doe ik met toestemming van de directeur.

Aankomende dinsdag ga ik weer naar een bergdorp op twee uur rijden van kathmandu, hier ga ik weer in samen werking me een Nepalese organisatie een health check doen en pakketen doneren aan kraamvrouwen met hun baby´s en kinderen. Ik heb aan dit project 350,- gedoneerd en ook zal ik het speelgoed mee nemen naar dit dorp. Vandagag ben ik op pad geweest met mijn projectleider om de pakketten samen te stellen. Deze bestaan onderanderen uit kleding en voedsel.

Na aankomende week zal ik voor 5 dagen naar een plaats op vier uur rijden van hier rijden om daar mee te helpen aan het bouwen van een school. Deze is tijdens de aardbeving totaal vernietigd dus de kinderen daar krijgen nu geen les. Hoe dat verder precies in zijn werk gaat zal ik jullie in mijn volgende verslag allemaal uitleggen!

project 1, zwangeren, kraamvrouwen en baby´s

Zaterdag 6 juni 2015 was het dan zo ver, mijn eerste project in Nepal. Voor dit project zijn we afgereisd naar Dukuchap, een klein boerendorpje midden in het berggebied van Nepal. Het was een lange reis van zo´n twee uur over wegen door de bergen die je niet eens we op gens mag noemen volgens de Nederlandse begrippen. We kwamen aan in een dorpje dat bestond uit huizen die gebouwd waren langs een bergweggetje, althans.. wat daar nog van over was. Dit was tot nu toe het meest schokkende wat ik heb gezien. Zo zal ik straks een foto toevoegen van een jongentje van een jaar over twee die speelt op de plaats wateerst zijn huis was..

Aan het begin van het dorp was een soort loods waarin wij als team onze opslag van alle ingezamelde spullen konden opbergen en uit eindelijk konden doneren aan de kraamvrouwen en zwangeren. Het team bestond uit 7 Nepalese artsen zo´n vier ´opzetters´ van het project en ik. Ook waren er nog een paar aanhangsels bij. Denk aan kinderen van..
De opzetters hielden eerst een introductie over wat precies de bedoeling was en zouden daarna alles geoordend uit de auto´s halen waarmee we waren gekomen. Wij als medisch team zouden beginnen met de medische check. Ik heb samen met één van de artsen de vitale functies gechecked zoals bijv. de bloeddruk waarna ze door een arts zouden worden ontvangen die verder lichamelijk onderzoek van zowel moeder als baby zouden doen. Als dit afwijkend was of iemand ziek was hadden we ook medicijnen mee zoals bijvoorbeeld antibiotica. Wat voor mij onverwachts was, was dat de artsen waarmee ik samenwerkte zeer kundig overkwamen en precies wisten waar ze het over hadden, dit is iets wat ik eerlijk gezegd niet had verwacht in een land als deze. Van te voren werd mij namelijk gezegd dat ik als verpleegkundige in Nederland gelijk zou zijn aan een arts in Nepal. Dit is dus niet waar. Veel vrouwen hadden een wat lage bloeddruk, wat hoogstwaarschijnlijk komt door dat deze vrouwen niet genoeg drinkwater hebben.

Toen de medische check er op zat werden alle vrouwen bij een geroepen, hier kregen ze allemaal een pakket wat bestond uit o.a.: voedsel waarmee ze hier in Nepal baby voeding maken, eiwitrijken voeding voor de moeders, kleding voor moeder en kind, een muggen net voor de baby en een laken voor s´nachts. (in tegenstelling tot Kathmandu zelf, is het in de bergen zeer koud s´nachts.) Wat heel mooi om te zien was, was dat alle moeders en aantstaande moeders dol blij waren met hun pakket, ze zijn dankbaar voor ieder beetje dat ze krijgen. Na de aardbeving is namelijk alles wat ze uberhaut nog hadden ook verwoest. (zie foto´s).

In Nederland heb ik een aantal kleine speelgoedjes gekocht voor de kinderen in dorpen als deze. Speelgoed als bijvoorbeeld ballonnen en bellenblaas. Door de moeders heen liepen ook een aantal kinderen rond van zo´n 3 t/m 8 jaar. Na toestemming gevraagd te hebben aan mijn projectleider heb ik mijn rugtas erbij gepakt en ben ik op de kindjes afgestapt. Deze waren in eerste instantie zeer verlegen, maar toen ik het speelgoed te voorschijn haalde en samen met de kindjes ging spelen door ze voor te doen wat bellenblaas was, en ze daarna een voor een zelf te laten blazen, was deze verlegenheid al snel weg. Er ging een wereld open voor deze kinderen, ze waren dol enthousiast, alsof ze de lotterij hadden gewonnen! zo´n ontzettend mooi gezicht en zo´n ontezettend goed gevoel dat je met zo iets kleins zoveel blijheid kan losmaken. Het leek wel of ze even vergeten waren dat ze eigenlijk in een ware nachtmerrie leefde. Omdat ik niet had verwacht dat zulk speelgoed zo speciaal zou zijn voor kinderen in deze omgeving had ik niet heel veel mee genomen, het was dus ook zo op. Gelukkig heb ik een aantal ontzettend lieve donateurs met een goed hart, die er voor zorgen dat ik vanmiddag nóg meer speelgoed kan kopen voor de kinderen en deze mee kan nemen naar mijn project in de anderen bergdorpen.

Wat ik geleerd heb op deze dag, is dat wij als Nederlanders, ontzettend dankbaar moeten zijn voor het leven dat wij kunnen leiden en de mogelijkheden die er voor ons zijn. Mensen in landen als deze, die leven in deze omstandigheden zijn blij met de kleinste dingen en tonen hun dankbaarheid dan ook graag.

De eerste week in Nepal

De eerste week

De eerste week is inmiddels voorbij. De eerste twee dagen waren voor mij heel erg wennen. Het is een ´echt´ derde wereld land. Er is een totaal anderen cultuur en de manier van leven hier is niet te vergelijke met die van thuis. De eerste week was puur ter introductie en dat is iets wat je ook echt nodig heb in een land als deze. Rajesh en zijn familie zijn een geweldig opvang punt, ze behandelen je echt als een van hun eigen kinderen, we eten samen, kletsen samen en als je een verhaal kwijt moet staan ze zeker weten open om te luisteren. Ook de kinderen met name de kleine jongen is gek op de vrijwilligers. Hij noemt mij ´didi´ ik weet niet of ik het goed spel, maar het betekend in ieder geval zus. In de introductie week hebben we 4 keer een Nepalese taal ´cursus´ gehad, met hierin de basis dingen zoals bijvoorbeeld je voorstellen, het aanhouden van een taxi, gedag zeggen en de onderdelen van het menselijk lichaam, wat in mijn geval erg handig is. ´Mero naam Maya ho´, ´Mijn naam is Maya.´ ´Taxi, Dhapasi height, kati rupiyaa ho?´, ´Hoeveel is een Taxi naar Dhapasi heigt?´. Aahka is ogen, Mukha is mond, Pet is buik, Mutu is hart. Ook gaf Rajesh ons les over de religie en cultuur hier in Nepal, wat zeer interessant was en Rajesh is ook een erg goede verteller.
We zijn ook een aantal keer op pad gegaan, zo hebben we een rondje door de buurt gelopen om deze te leren kennen, zijn we naar verschillende tempels geweest en ik heb mijn eigen Nepalese jurk laten maken. Dit wordt helemaal op maat gedaan!
Op donderdag gingen we naar het oudste gedeelte van Kathmandu, hier is het een en al ravage en zijn de mensen nog steeds hard bezig om alles op te ruimen. Ook hebben we een stukje door Kamhel gelopen, dit is het toeristische gedeelte van Kathmandu met veel leuke winkeltjes en ook westerse en Chinese restaurantjes. Op vrijdag zijn we opstap geweest naar een buitenwijkje van Kathmandu, hier waren veel boerderij en was ontzettend veel te zien van de aardbeving. Vanuit daar beklommen we een berg van waar we onwijs mooi uitzicht hadden over Kathmandu. (Aangezien ik al mijn foto´s met de camera heb gemaakt en geen stick mee heb om deze op de computer te zetten, zal ik deze eind van de middag aanschaffen en dan de foto´s uploaden op mijn blog.)

Er is overal nog veel te zien van de ravage als gevolg van de aardbeving, maar wat mij opviel is dat de locals hun leven goed oppakken, kinderen spelen en iedereen is vrolijk, aardig en super gastvrij. Ook leek het net of de mensen aan mij konden zien dat ik kwam om te helpen alle kinderen zeiden verlegen gedag en een aantal keer kwam het voor dat een local mij aanraakte en dan een schietgebedje naar ´boven´ deed en riep: ´God bless you´.

Ook is het verkeer in Nepal totaal anders dan in Nederland. Zo zijn er geen stoplichten en iedereen rijd waar hij wil. Als je wil oversteken geef je gewoon een stop teken en ga je dwars door het drukke verkeer heen, dit was erg wennen maar gaat me steeds beter af. In het begin heb ik een paar keer gedacht dat ik zou verongelukken bij het nemen van de bus, maar ook dit begint langzamerhand te wennen. Er zijn een soort ongeschreven regels dat je alleen maar let op wat er voor je gebeurd, en door middel van hard te toeteren laat je de persoon voor je weten dat je er van achter aan komt.
Ook rijden er busjes rond die je van de ene naar de andere plek brengen, maar van tijden hebben deze niet gehoord. Hier passen ongeveer 13 tot 14 mensen in maar er worden er rustig 20 ingepropt, je zit dan ook letterlijk op en door elkaar.

Wat ik voor mij ook anders is als thuis is dat er weinig tot geen vlees wordt gegeten. Thuis ben ik gewend om een lekker stuk vlees te eten, eigenlijk dagelijks, hier is het heel speciaal als je vlees krijgt. Ook eten ze geen koe, deze zijn heilig. Je ziet ook gewoon koeien in de stad lopen alsof het honden zijn!!

Van thuis heb ik wat kleine speelgoedjes mee genomen, kleine trucks, kralen, bellenblaas, glow in the dark stickers en ballonnen. De kinderen van hier weten niet wat ze zien en vinden dit geweldig en weten niet wat ze zien. Ook de zoon van Rajesh heb ik een truck gegeven, hij loopt hier nog steeds elke dag meer rond en roept steeds: ´Didi, didi, look look!!´ en dan komt hij met zijn truck aangerend die hij dan vol met aarde heeft gestopt.
Koe heilig

Morgen ga ik beginnen aan mijn eerste project. Ik ga samen met Rajesh en een medisch hulp team naar het plaatsje Dukuchhap. Hier zullen wij zwangeren vrouwen en pasgeborenen met hun moeder ondersteunen. We hebben kleding gekocht voor moeder en kind, lakens en rompers, nutrison, local spullen zoals een bepaald soort bloem en fried rice waarmee ze speciale soepen/pappen maken voor de moeder en hun baby en muggen netten, in dat gebied zitten namelijk zeer veel muggen. Ik heb aan dit project 300,- gedoneerd hiermee voorzie ik zo´n 10 baby´s plus hun moeder van een totaal ´overlevingspakket´.

Ik heb ontzettend veel respect voor hoe de locals hun leven hebben opgepakt en door langzaam aan weer doorgaan met de normale manier van leven. Nepal, ik ben er net een week, maar je heb mijn hart gestolen!

Aankomst Kathmandu

Na het missen van de eerste vlucht is het ons wél gelukt om de tweede vlucht naar Kathmandu te halen. Het vliegtuig was zo leeg dat iedereen plek had om dwars op de stoelen te liggen, best lekker als je bijna 7 uur moet vliegen.
Om 06.15 zijn we geland in Kathmandu, het is een super klein vliegveld én we waren op dat moment het enige vliegtuig..
Na het aanvragen van een visum en het ophalen van mijn koffers liep ik naar buiten en ja hoor daar stond een vrouw van de organisatie Green Lion mij op te wachten. Ik werd geholpen met mijn koffers en we gingen per taxi naar het huis van mijn project leider, waar ik overigens ook zou verblijven. Het duurde ongeveer een half uur voor we aan zouden komen bij het huis. Onderweg was al veel te zien van de schade. Toen we van de ´grote´ weg de wijk in reden was ik zeer verbaasd, de wegen waren zo smal, zou die taxi daar wel doorpassen? Maar ja hoor, hup weer een steegje door, ook was de weg heel slecht, overal gaten en scheuren, het was een soort achtbaan waar je in zat.
Aangekomen in het huis werd ik heel vriendelijk ontvangen, het huis wat overigens heel groot was werd bewoond door Rajesh met zijn vrouw en twee kinderen, een jongentje van een jaar of 8 en een meisje van een jaar of 14. Ook woonde er nog een vrouw en een jongen die hielpen in het huishouden. De jongen was denk ik een jaar of 25 en deze ging ook naar school, gefinancieerd door Rajesh!
Ik werd naar mijn kamer gebracht waar nog een meisje uit China was, zij zou een project doen met zwerf honden, wat ze precies gaat doen weet ik nog steeds niet...
Ook zijn er twee jongens uit Zweden, zij helpen met het opbouwen van nieuwe gebouwen in plaatsjes vlak buiten Kathmandu. Ze hadden gister een dag vrij en vertrekken vandaag voor 5 dagen naar een plaatsje buiten Kathmandu waar ze een school gaan bouwen.
Na even geust te hebben had ik om 10.00 de start van mijn introductie week.
Ik kreeg uitleg over de cultuur hier en over het geloof dat het meest wordt aangehouden wordt, het Hindoeisme.
Van de uitleg over de cultur hier schrok ik wel een beetje, het is totaal anders dan nederland. Zo eet je hier met je handen, (ook de rijst etc!!) dit doe je met rechts, omdat je met je linker hand jezelf schoon maakt na toiletgang.. er wordt géén wc-papier gebruikt...
(gelukkig is het wel toegstaan om zelf wat wc-papier te kopen, maar eten.. dat moet ik met mijn handen doen..)
Ook kregen we een Nepalese naam toegwezen, mijn naam is Maya zo wordt ik ook echt genoemd hier in huis, dit werd gedaan d.m.v. een ceremonie, zo kregen we ook een rode stip op ons hoofd, hiermee gaven ze aan dat er over ons gewaakt zou worden.
Verder is er gister niet veel bijzonders gedaan, ik was ontzetten moe dus ben vroeg op bed gegaan. Vandaag om 10.00 start mijn Nepalese taal cursus en vanmiddag krijgen we een orgineel nepalese jurk.
De introductie duurt t/m vrijdag, het weekend ben ik vrij en maandag start dan echt mijn 3 weekse vrijwilligerswerk project. Ik werk samen met het rode kruis, we gaan naar bergdorpen buiten kathmandu, deze zijn zo´n 3 tot 4 uur rijden ik verblijf dan voor 5 dagen in zo´n bergdorpje en kom in de weekenden weer terug in Kathmandu.

De reis

Vandaag was het dan zo ver, eindelijk was de dag aangebroken dat ik naar schiphol toe mocht, emotioneel mn ouders en zus mocht uitzwaaien om vervolgens op het vliegveld te stappen naar Istanbul, waar ik na een stop van 1,5 uur zou overstappen op een volgend vliegtuig die mij naar Kathmandu zou brengen. Althans, dit was de planning....

Zoals jullie misschien al kunnen raden is dit plan niet helemaal gelukt.. Ik heb het gered tot het moment dat ik het vliegtuig opstapte naar Istanbul toe.
´Dames en heren, er zal een vertraging van ongeveer 30 minuten zijn wegens een tijdelijkesluiting van het luchtruim in Istanbul.´ Nou oke, dan had ik nog een uur om over te stappen, dit zou toch moeten lukken. Eenmaal mijn plaats genomen (aan het raam natuurlijk) duurde het wel heel lang. Ben ik nou zo zenuwachitg of duurt het echt zolang? Er begon wat onrust te komen in het vliegtuig, er moesten namelijk meer mensen overstappen op vliegtuigen richtingen Aziè, met name Bangkok.

1 uur na geplande vlucht tijd besloot ik toch maar te vragen of dit geen invloed had op mijn overstap. ´Yes miss, there is a possibility that you dont get your next airplaine..´ vertelde een gebrekkig engels sprekende sterward mij. Oke.. nu ga ik mij toch welzorgen maken. ´dont worry everything is gonna be alright!´ vertelde hij mij. Maar helaas zijn zin hielp mij niet.. echt wel dat ik mij ´worry´ maakte.. Wat moet ik dan doen?!

Een meevaller was dat het vliegtuig er een half uur korter over deed dan de geplande vlucht tijd, ik had dus nog 30 minuten om mijn vliegtuig te halen en dit was te doen volgens het personeel.. Heel leuk en aardig allemaal, maar na de landing duurde het mij toch ook wel erg lang voor dat wij aan een ´slurf´ werden vastgemaakt. Ik weer vragen. ´Yes miss, there is nog place for the plane now, we have to wait.´ Wait? dacht ik, en mijn volgende vlucht dan?!

Bij het verlaten van het vlietuig was het inmiddels 20.45 en mijn vlucht zou om 20.35 gaan, niet gehaald.. balen. Ik zou nu over een uur aan kunnen komen in Kathmandu, maar in plaats van slapen op een veelste kleine stoel in het vliegtuig lig ik nu in een super luxe bed in een super luxe hotel in Istanbul.. Ik vlieg nu precies 24 uur later, ja.. tot morgen avond 20.35 zal ik me moeten vermaken in Istanbul.. Niet helemaal de bedoeling, maar hé goed opgelost Turkish Airlines, klasse!

Vaccinatiedag voor kinderen in Nepal.

Hallo allemaal,

Het duurt nog even voordat ik naar Nepal vertrek (30 mei, 2015), maar de voorbereidingen zijn al in volle gang! Ik ben bezig met het ophalen van geld om een vaccinatiedag in Nepal te organiseren voor kinderen uit het weeshuis.
Iedere donateur wordt verwezen naar mijn reisblog.
Ik wou jullie alvast allemaal hartelijk bedanken voor de donaties!
Het verder verloop en fotos hiervan zullen allemaal op dit reisblog komen te staan!

lieve groetjes,
Marènka